– Vorige week belde ik Duco op om te vragen hoe het met hem ging. “Niet goed, Ellen”, gaf hij aan.
Toevallig moest ik de dag erna in Den Haag zijn. Voorzichtig informeerde ik of het zou passen als ik langs kwam. Het is per slot van rekening een tijd waarin je niet zomaar even langs gaat bij iemand. Het risico van een voortijdig einde door Corona besmetting ligt op de loer.
Hij maalde daar niet om en was razend enthousiast.
Mijn idee was een half uur langs te gaan, maar het werd ruim twee uur. In die twee uur gaf hij me college. Iedereen die Duco een beetje kende weet dat hij graag zijn kennis over licht deelde.
Hij was ongelooflijk helder en scherp. Hij had denkwerk verricht, terwijl hij al zweefde tussen leven en dood, over hoe ik verder zou moeten met licht in de openbare ruimte. Maar eigenlijk was het een vraag aan ons allemaal, het was de vraag om zijn gedachtengoed verder uit te dragen. Dat was de rust die hij zocht.
Begrijpelijk, want Duco promoveerde op tunnelverlichting, schreef boeken over lichtvervuiling, openbare verlichting en honderden artikelen en technische rapporten over licht.
Zijn hele leven stond in het teken van licht. Zijn laatste publicatie, “Nabeelden, als maat voor visuele storing”, te vinden op de NSVV-site, geeft een overzicht van onderzoeken en zijn visie op (led)verlichting.
Ruim een week later werd ik gebeld door Elske, zijn dochter, dat Duco overleden was. In het rondje dat voor mij volgde om een aantal mensen te laten weten van zijn overlijden, hoorde ik van bijna iedereen hetzelfde: “Ja, onlangs sprak ik hem nog”.
Hij onderhield met heel veel mensen contact en natuurlijk ook inhoudelijk. Wat me opviel is dat niet alleen in mijn gesprekken met Duco, maar ook in die met andere verlichtingsmensen, steeds de richtlijnen ter sprake waren gekomen. En bovenal de basis onder die richtlijnen. Ooit was, onder andere door Duco, bedacht dat een blok van 30×30 cm op de weg, een uitgangspunt zou zijn voor goede en veilige openbare verlichting. Dat zat hem niet helemaal lekker. Zijn overtuiging was inmiddels dat te weinig ongelukken een relatie hadden met een object op de weg. De richtlijnen zouden een andere grondslag moeten krijgen. Mij lijkt het mooi om Duco, oud voorzitter van de NSVV Commissie Lichthinder (25.11.1999-08.01.2002) én erelid van de NSVV, te eren door met elkaar het gesprek aan te gaan en te zoeken naar een nieuwe en betere grondslag.
Daarmee bewijzen we hem de eer die een man met zijn staat van dienst in verlichting toekomt.
Dank, grote dank, Duco, voor alles wat je voor de verlichtingswereld betekend hebt en in de toekomst door je intellectueel lichterfdeel nog steeds zult betekenen.
Maar vooral zal ik je missen.
Ellen de Vries
Voorzitter expertgroep lichthinder NSVV
